Ümit KUTBAY
[email protected]
www.twitter.com/umitkutbay
İYİ İNSANLA KARŞILAŞASINIZ
Siyah beyaz gülümser,
bütün renkler...
Siyah beyaz ağlar,
bütün şehirler...
Bir sarsıntının sesi,
Siyah beyaz film gibi…
Gözümüzün önüne düşer
çocuklar...
Kış beyazı,gece siyahını örter.
Üşümesin diye
düşler...
Geçmiş zaman, soğuk bir kış günü, elinde kâğıt mendil paketleri, içinde ne olduğunu bilmediğim bir sürü torba ile kaldırımın kenarında oturan ve yanında bir sokak köpeğiyle konuşan yaşlı kadının yanına iliştim.
Üşümüş elleriyle köpeğe yiyecek veriyordu. “Anne sen de acıkmışsındır” deyip çantamdaki yiyeceğimi paylaştım.
Ne kadar zaman geçti hatırlamıyorum. Söylediklerini ve kafamı okşayarak gözlerimin içine dalışını hiç unutmadım. En son kalkarken “iyi insanlarla karşılaşasın” dedi.
İyi insan…
İnsan zaten iyi olmaz mıydı?
Ayaklarım gitse de ruhumun bu sözlerle çalkalandığını, bugün bile duyumsuyorum.
Ertesi gün tekrar aynı yere gitsem de bir daha ne o kadını gördüm ne de başını dizime koyup, biz konuşurken gözlerini kapatıp bizi dinleyen köpeğini…
Zaman evrildikçe “iyi insan” denir daha iyi bildim.
Onunla geçirdiğim birkaç dakika ömrümün sonuna kadar usumun derinliklerinde dolaşacak…
Zamanı durdurmamızın imkânı yok. Zamanı hızlandırmamızın da imkânı yok.
Sadece zaman içinde olanları yavaşlatabiliyoruz veya hızlandırabiliyoruz.
Ve zaman geçtikçe daha da hızlanıyor yaşadıklarımız. Kısacık zamanlara sığdırdıklarımız bile yetmiyor çoğu zaman.
Bir sarsıntının ortasında kalmışken uzadıkça uzuyor saniyeler…
Göçük altındayken çabucak geçiyor saatler.
Bitmeyen bir buçuk dakika ile yerle bir oldu hayatlarımız.
Bu bir buçuk dakika, yıllarca unutulmayacak acılar bıraktı geride…
Bu bir buçuk dakika bitmeyecekmiş gibi derken, günlerdir acılar yaşıyoruz.
Günlerdir, dram üstüne dram yaşıyoruz milletçe…
İyi insanlar, iyi şeyler yapma telaşında…
Peki, soralım o vakit?
Şehirlerimizi planlayanlar, binalarımızı yapanlar, evlerimizde oturulmasına izin verenler, kısacası yaşadığımız afetlere vesile olanlar iyi insanlar mıydı?
Bütün bunlar yarın unutulmasın. Ki bunun yolu da yine iyi insan olmaktan geçiyor.
İyi insanlar birbirini sevdikçe, önemsedikçe, birlik oldukça; kaderimize boyun eğmemizi isteyenler telaşlanıyor.
İyi insanlar el ele verip yaraları sarma telaşındayken, umutsuzluğa vesile olanların küçüldükleri görülüyor.
Ve biz yine, zamanın elverdiğince, bir canı daha yaşatabilmenin umudundayız.
Dilimde yine aynı cümle;
İyi insanlarla karşılaşasınız…
12.02.2023
